Viva la vida, Carpe diem, Sexy als ik dans

Hoi allemaal,

Als ik mezelf vergelijk met de eerste keer dat ik iets schreef, kan ik nu toch wel stellen dat er een stuk volwassener persoon nu aan het typen is. Maar wat lijkt het als gisteren, dat ik opgehaald werd van het vliegveld, ik er eerder was dan m'n gastvader (1 minuutje maar hoor), de witte auto instapte , en naar het oude huis aan East Salem Avenue ging. Eenmaal daar propte ik nog ff een banaan naar binnen na 26 uur reizen, en toen na een dappere poging om nog een gesprek te beginnen toch maar neergestort op bed. En tot mijn eigen verbazing sliep ik gelijk. De eerste maand, eerst twee weken thuis vervelen en toen eindelijk naar school. En na een hele spannende en lange eerste maand dan een mooi verslagje typen over hoe 'cool' Amerika wel niet is.
Nu, 9 maanden later bijna, kijk ik al terug op een hele mooie tijd en ben ik eigenlijk veel blijer met alle persoonlijke ervaringen die ik heb beleefd dan de reisjes, landschappen en meer. Begrijp me niet verkeer hoor, LA, San Fran, Yosemite, de praaachtige landschappen, allemaal onbetaalbaar en dat heeft me een heel breed beeld van de wereld gegeven. Maar de vrienden die ik heb gemaakt, het zelfvertrouwen wat ik heb gekregen door mezelf prima te kunnen redden voor zo'n lange tijd.. dat kan ik met niemand delen hoe waardevol dat is. Maar voordat jullie denken, oh, die heeft zijn koffer al gepakt en zit te wachten tot het 17 juni is, nee hoor, ik leef mn leven hier zo goed als maar kan, lees maar:

De repetities voor 'The Man Who Came To Dinner' zijn in volle gang. Naast het dagelijkse ritueel (6 uur opstaan, 6:45 naar school, 2:40 uit), zijn er ook de stressvolle repetities weer. Na school ga ik even anderhalf uur op bed leggen, en dan tot 9 uur repetities voor onze jaren '30 komedie. Die duurt 2 en een half uur, en is heel grappig. Maar natuurlijk is er hier en daar de drama voor mensen, schreeuwt onze regisseuse haar longen en uit haar lijf als mensen te laat zijn of niet op tijd op hun plek staan. En echt hoor, in Amerika is het dramatisch, tot nu toe zijn er 2 mensen uit de cast gekickt, en zijn er al 3 meisjes in tranen uitgebarsten tijdens het repeteren. Maar alles bij elkaar is iedereen zo blij om weer bij elkaar te zijn. Een deel van de High School Musical familie heeft zich weer herenigd samen met nieuwe lieve mensen. Ik probeer zo veel mogelijk niet thuis te zijn omdat dat zonde is van mijn tijd en het toneelstuk maakt dat ik de hele dag lekker met mijn vrienden in de weer ben. Volgende week gaan we dan eindelijk openen en dan voeren we dit stuk op op 7,8,14,15 en 16 mei.

16 Mei? Zei iemand daar... 16 MEI?
Voor degene die denken, mens waar heb je het over, rond 10:30 in de ochtend op 16 mei, kan ik mij officieel een jong-volwassene noemen. Had iemand kunnen denken 10 jaar geleden dat ik 18 zou worden in Californië, terwijl ik op die dag een concert en twee voorstellingen heb?
Die zal ik even toelichten:
8 uur in de ochtend sta ik klaar op school voor een "Performance and Pancakes" evenement, die tot 11 uur duurt. Hier zullen verschillende groepjes een stuk opvoeren. Samen met een Alt, Tenor, en Bariton speler maak ik deel uit van een Sax kwartet. Dit heeft mij een kans gegeven om de sopraan sax uit te proberen (google dat maar eens als je niet weet wat het is :) ), en ik vind dat hartstikke leuk!
Maar goed, 11 uur klaar na een gezamenlijk nummer met mijn orkest, en dan heb ik een uur om naar het theater te gaan. Om 2 uur begint de middag voorstelling, die om 5 uur eindigt. Dan kunnen we ff lekker gaan eten met de hele toneel groep (aka pizza laten leveren), en vervolgens maken we onszelf weer klaar voor de avondshow om 19:30, die om 22:00 uur afgelopen is. Lekker naar huis daarna? Nee hoor, net als bij High School Musical wordt de laatste avond eens goed gevierd met een "Cast Party" bij iemand thuis, wat nog wel eens tot in de late uurtjes kan doorgaan. En dan mag ik eindelijk op bed ploffen en met een glimlach op mijn gezicht een fantastische 18de verjaardag afsluiten.

Voordat deze gekte begint, hebben we nog prom. Ik hoop dat ik die niet hoef uit te leggen, maar naast eten hebben de Amerikanen nog een passie in het leven, en dat is prom night. Afgelopen maand hebben de jongens de meiden op de meest gekke manieren naar Prom gevraagd, waaronder ikzelf. Een week lang heb ik mijn vriendinnetje Alexis in het Nederlands naar het 'dansfeest' gevraagd. Helaas begreep ze dit niet en werd ze knettergek van mijn plotseling onduidelijk gepraat dat al een week gaande was. Over een weekend een groot bord gemaakt in de vorm van een Iphone, en op het beeldscherm gezet: How do you say: wil je met mij naar het eindejaarsfeest gaan' in English, met daaronder de vertaling in het Engels. Ze vond het helemaal tof, dus 9 mei gaan wij, samen met een groep van 20 man die allemaal in drama of choir (koor) zitten de hele avond de dansvloer stelen. En uiteraard vraag ik dan even Nielson's ' Sexy Als Ik Dans' aan, want wie houdt nou niet van dat nummer!!!

Even kijken, prom, het toneelstuk.. wat meer?
Nouje de Oregon trip waarover ik al een triljoen keer vertelde is 21 mei, laatste schooldag is 29 mei, graduation 7 juni (of 10, weet ik niet meer), met alle Seniors naar Sixflags voor een hele nacht 9 juni, en dan nog wat dagen gezelligheid beleven voordat ik ga.
En voor al deze dingen wil ik even op mijn blog zetten met hoofdletters:
PAP, MAM, BEDANKT VOOR DEZE GEWELDIGE MOGELIJKHEDEN. Jullie hebben mij zoveel gegeven hier, daar zal ik jullie oprecht eeuwig dankbaar voor zijn. Iedereen mag even lezen hoe geweldig jullie zijn. En zoals ik al zei, natuurlijk ben ik enorm blij dat ik van jullie al die dingen mag doen, maar ik ben nog blijer dat ik over het algemeen deze uitdaging heb aan mogen gaan en mezelf echt heb mogen leren kennen.

RIKUS.
De familie Fransen is weer 1 familie lid rijker. Jullie weten dat deze familie bekend staat om het verwelkomen van tijdelijke familie leden: Sayaka uit Japan, Trinidad uit Chili, August uit Amerika en Cisco uit Amstelveen. De eerste drie zijn stuk voor stuk lieve gastzussen en broertje geweest die nog steeds in mijn hart zitten, en die laatste is een kei van een hond die nu goed zijn werk doet ergens bij een autistisch jongetje. Vanaf maandag 20 april hebben mijn ouders, broer en zussen een hele lieve zwarte labrador in huis, met de naam Rikus. Ook dit is een kngf pupperd, en ja, die gaan we ook weer afgeven. Maar wat een scheetje is het toch. Met pijn in mijn hart zal ik hier weg moeten gaan, maar mijn familie en een nog niet niet 4 maanden oude pup die mij op het vliegveld opwachten zal het een stuk dragelijker maken. Welkom, Rikus, en ik zie je snel!

Ik zie jullie allemaal weer, maar niet voordat ik hier nog ff flink ga genieten. Ik ga lekker picknicken in het park met Alexis en Blake, terwijl het 30+ graden is. Bedankt iedereen voor alle steun, ik hou van jullie! Jullie allemaal nog een fijne avond, een hele goede mei, en tot mijn volgende en laatste verslag.

Het gaat jullie goed,
Wooter Galapagos Islands Frensen